இன்று அலுவலகத்தில் நடந்த ஒரு விரும்பத்தகாத ஒரு நிகழ்வு, எங்களில் சிலரை சில நிமிடங்களுக்கு திக்கு முக்காட வைத்தது.
நாங்கள் பயந்த அளவிற்கு பெரிதாக எதுவும் நடந்து விடவில்லை! பதினைந்து நிமிட கணத்தில் பட்ட வருத்தத்தின் தாக்கத்தைத் தூக்கி எறிந்து விட்டு மகிழ்ச்சியின் எல்லைக்கு இழுத்துச் சென்றது!
இது ஒரு புறம் இருக்கையில் இந்தச் சம்பவம் இரண்டு விடயங்களை முன்னே வைத்தது.
. பொறாமை கலந்த வாழ்த்துக்களையும், போலித்தனமான உதட்டுச் சிரிப்புகளையும் பரிமாறிக் கொள்ளும் அலுவலகச் சூழலில், உண்மையாகவே அடுத்தவரின் துன்பத்தை தன் துன்பமாகவும்,
அடுத்தவரின் மகிழ்ச்சியைத் தங்களது மகிழ்ச்சியாகவும் எண்ணும் மனிதத்தை சில நிமிடங்கள் காண முடிந்த்தது.
. நகரத்தின் நுகர்வோர் கலாச்சாரத்தில் வாழ்ந்து பழகிவிட்டவர்களுக்கு அடுத்தவர்களின் கஷ்டங்கள் புரிவதில்லை என்றும், யாரும் யார்க்கும் நேரம் ஒதுக்க தயார் இல்லை என்றும்..... நகரங்களில் மனிதம்
இறந்துவிட்டது என்றும் , வாதாடும் என் நண்பர்கள் சிலரிடத்தில் ”மனிதம் என்பது சூழலைப் பொறுத்து இல்லை, முழுவதுமாக சுயத்தைப் பொறுத்தது ”என்று நான் முன் வைக்கும்
வாதத்தின் அடி நாதத்தை எடுத்துரைக்கும் வண்ணமாகவே அந்த நிகழ்வு அமைந்தது.
அன்பு, பாசம் , அக்கறை, பரிவு, இரக்கம் இவற்றை நாம் பிறரிடம் செல்த்துவதையும், மனிதத்தை வளர்ப்ப்பதிலும் சூழ் லைக்குச் சற்றே பங்கு இருந்த போதிலும் அது முற்றிலும் தனி மனிதனையும்,
அவனது மனத்தையும் சார்ந்தது.
இருக்கிறதோ, இல்லயோ என்று உறுதியாகச் சொல்ல இயலாத
யாரிடமும் நாம் கேட்கவும் வேண்டாம், எதையும் தட்டவும் வேண்டாம்!
கொடுங்கள் உங்களுக்குக் கொடுக்கப்படும்,
திறங்கள் உங்களுக்குத் திறக்கப்ப்படும்!
நாம் அன்றாட வாழ்வின் சந்திக்கக் கூடிய பெரும்பாலான பிரச்சனை ஒரு மனிதனால், இன்னொரு மனிதனுக்கே உண்டாக்கப்படுகிறது.
மனிதனால் உண்டாக்கக் கூடிய பிரச்சனைகளுக்கு மனிதனே தீர்வைத் தேட வேண்டுமே தவிர மாற்று சக்தி அல்ல....
எனவே முடிந்த அளவிற்கு, மனிதம் காப்போம்.......
அது நமது பிரச்சனைகளைத் தடுத்து விடாது என்ற போதிலும், நல்ல மனித மனங்களை நம்மிடம் இழுத்து வந்து நமது பிரச்சனைக்கான தீர்வுகளயும் பெற்றுத் தர உதவும்.....
அன்பைக் கொடுங்கள் உங்களுக்குக் கொடுக்கப்படும்,
மனக்கதவுகளை திறங்கள் உங்களுக்காய் பல கதவுகள் திறக்கப்ப்படும்!
